کنج اتاقم ، با سکوتم ، تنها نشستم
پلکامو بستم ، فرقی نداره ، روزگار واسم
از دست آدماش خستة خسته ام
هرکی یه جور دست رو دلم می ذاره
هرکی یه جور می ره تنهام می ذاره
دلا سنگ شده ، خوبیا کم شده
هرکی یه جور گریه مو در می آره
تو خنده هام غم فراوونه
تو چشام همیشه نم نم بارونه
گریه هامو کسی دوست نداره
واسه همینه که لبام همیشه خندونه
غم تو دلم دیگه نمی خوام بمونه
دل می خوام " عاشق نباشم " بخونه
توی تاریکی آسمون قلبم
ستاره چشمک بزنه و بمونه
خسته ام از آدمکای دوروبرم
وقتی تو تنهاییام جام می ذارن
وقت احتیاج به دستاشون می رن
و منو تنهام می ذارن
دیگه بسه آسمونو گریون دیدم
بسمه هرچی نامردی دیدم
بسمه هرچی دلمو شکوندن
هیچی نگفتم فقط خندیدم
شب بود و غم بود و دل بود و نبودم
شعرای عاشقونه سرودم
تن نمی دم به عشقی که دروغه
مجنون زمونه قلبش شلوغه
تا خدا قلبا همه تنها می مونه
کسی دیگه قدر کسی رو نمی دونه
تا خدا دلم تنگه از زمونه
اما هنوز می خونم عاشقونه
تاخدا سنگ صبورمن تویی
به عشق توئه که من هنوزم می خندم
به آسمون آبی و فرشته های آسمونت دل می بندم
موندن برای عاشقی ، خوندن برای دلای شقایقی
ولی ازم گذشتن به سادگی ، منو خواستنم واسه دقایقی
هرکی خودشو یه جوری جا کردش
هرکی با دلم یه جوری تا کردش
ولی باید فکر آرزوها بود و ......
غم گذشته رو فراموش کردش
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
